آیین های آسمانی به ویژه آیین اسلام و هر نوع قانون و مقررات اجتماعی به ویژه قانون جزاء برای حفظ منافع و مصالح فردی و اجتماعی وضع شده است زیرا وضع شریعت و احکام فقهی یا می بایست عبث و بیهوده باشد و یا هدفدار. فرض اوّل به حکم ادلیه ای که می گوید خداوند از عبث و بیهودگی در کلامش منزّه و پیراسته است باطل می باشد و بنابراین تنها فرض دوّم می ماند و آن اینکه احکام شرعی برای مصالح بندگان وضع شده است و این هدفمندی نه تنها در نظام تشریعی اسلام بلکه در کتب تکوینی نیز همینگونه می باشد و از سوی دیگر هر کتاب تشریع و تقنینی نیز باید از این ویژگی برخوردار باشد.