از نخستین روزهای نوگرایی، همیشه هنرمندان با مشکل اقتصادی در حول و حوش کارشان روبرو بوده‌اند. با بریدن از تشکل‌های هنری گذشته چون اصناف هنرمندان دوران قرون وسطی، هنرمندان بوهمی قرن نوزدهم، خود را از دایره مبتذل هنر تجارت روزمره خارج کرده و به نوعی درک ایده‌ال از هنر و تالیف دست یافتند. با وجود این که آنها بدین طریق، جوانبی از زندگی شهرنشینی (بورژوا) را مطرود می‌شمردند، ولی برای گذران زندگی نیازمند به حمایت طبقه متوسط، اشخاص یا سازمان‌های دولتی بودند. و به این دلیل بود که بعضی بزرگترین هنرمندان نوگرا،از گوگن گرفته تا مندریان و رودچنکو در فقر و تنگدستی شدید از دنیا رفتند. نه برای این که آثارشان مورد علاقه همگان نبود، بلکه به این خاطر که چه در جوامع کاپیتالیستی یا کمونیستی، اقتصادی که از چرخش و دست به دست گشتن آثارشان به وجود می‌آمد، به وسیله دیگران اداره می‌شد. با وجود این که تلاش هایی در ارتباط با حقوق منصفانه و کار در هنر، توسط نوآوری های جدید گروه W.A.G.E ، یا تلاشهای دیگری که قبلا در این زمینه انجام شده است، از مهم‌ترین مباحث هنری به شمار می‌روند، با این حال کانون توجه این فعالیتها بیشتر بر روی انتقاد عمومی برای شرمنده کردن و اصلاح نمودن نهادها جهت ایجاد نظمی عادلانه در دریافت پاداش بوسیله “مولفان” است. به نظر من برای بهبود بخشیدن به رابطه بین هنرمند و اقتصاد کارش، ‌باید هدفی فراتر از انتقاد نهادها انتخاب کرد.

نقطه مورد نظر من در این مقاله، روابط قدرت میان هنرمند و بازار هنر نیست، مبحثی تکراری که بیشتر آنچه را که درباره هنر نوشته می‌شود را تحت تاثیر خود قرار داده است. در طول تاریخ، هنرمند و هنر چه با اقتصاد و چه بدون آن وجود داشته‌اند.