این مقاله یک چارچوب روش شناسی برای یکپارچه سازی الزامات سهامداران و جنبه های مختلف پروژه توسعه مجدد شهری مطرح می نماید. ما استفاده از تکنیک های تجزیه و تحلیل تصمیم گیری چند معیاره را که ترکیبی از گسترش کارکرد کیفیت(QFD)  و فرایند تحلیلی شبکه (ANP)  می باشد، پیشنهاد می کنیم تا به ارزیابی پروژه های نوسازی برای مناطقی که در آن گذشته های صنعتی از نقطه نظر اقتصادی از بین رفته، اما هنوز هم مشخصات ساختمان ها و قلمرو آن باقی مانده است، بپردازیم. این مقاله، کاربرد چارچوب روش شناسی را به منظور ارزیابی جنبه های اصلی تحول محل :بل دی مای” در مارسی، یک کارخانه توتون و تنباکو سابق که در در اوایل دهه ١٩٩٠، با مساحت ۴۵٠٠٠ متر مربع که مرکز حوادث فرهنگی و هنری معاصر بوده است، شرح می دهد. از طریق ادغام گسترش کارکرد کیفیت(QFD)  و فرایند تحلیلی شبکه (ANP)  ، قصد داریم تا امکان پذیر بودن این روش که می تواند به فرایند تصمیم گیری و اجماع عمومی کمک کند، بررسی نماییم.

ارتباط متقابل اغلب مشکل ساز است که بین سیاست های بازسازی اقتصادی و مرمت شهری مناطق صنعتی تاسیس شده هم از لحاظ نظری و تجربی وجود دارد، با این وجود، در اداره سیاست های ارضی و در مطالعات نظری واقعی، اغلب یک شکاف قابل توجهی بین  این دو محیط وجود دارد. تصمیم گیری برای توسعه پایدار در محیط زیست نیاز دارد به رویکرد هایی جدید که قادر به یکپارچه سازی و ترکیب جنبه های اصلی یک سیستم شهری و دیدگاه سهامداران مختلف باشد. این مقاله پیشنهاد می کند تعریف یک رویکرد یکپارچه نسبتا جدید از دو روش در این مسابقه، جهت تحریک تعامل بین سهامداران مختلف، ساخت “رقابت خلاق، و ایجاد رضایت. با حرکت در این راستا، پیشنهادهای زیر ارائه می شود: