این مقاله، یک برنامه ریزی توان میکروشبکه برای ٢۴ ساعت آینده را با استفاده از تکنیک تعهد واحد، توسط برنامه نویسی دینامیک، ارایه می دهد. سیستم تحت مطالعه، تشکیل شده از ١٢ ژنراتور فعال مبنی بر PV (پیل خورشیدی) مجهز به ذخیره سازی، و سه میکروتوربین گازی، می باشد. طبق پیش بینی انرژیِ موجود از ژنراتور خورشیدی، در دسترس بودنِ انرژی ذخیره شده، مشخصه های انتشار میکروتوربین و پیشبینی بار، یک سیستم مدیریت انرژی مرکزی، برنامه ٢۴ ساعته آینده ی مراجع توان را برای سه میکروتوربین گازی و ژنراتورهای فعال، محاسبه می کند تا انتشار معادل CO٢ توربین های گازی، کمینه شود.

صطلاحات شاخص ــ شبکه هوشمند، انرژی تجدیدپذیر، بهینه سازی، کمینه کردن انتشار، مدیریت انرژی، تعهد واحد برنامه نویسی دینامیک.

یکی از چالش های اصلی در دهه های اخیر، نیاز به کاهش انتشار گازهای آلاینده و نیز وابستگی به سوخت های فصیلی بوده است. این قضیه، منجر به نفوذ گسترده ژنراتورهای مبتنی بر انرژی تجدیدپذیر.

 در سیستم قدرت، شده است. در گذشته، برق اساسا در نیروگاه های بزرگ تولید می شده است؛ ازینرو، سیستم های الکتریکی برای جریان انرژی یک-جهتی _از نیروگاه های بزرگ به مصرف کننده ها_ طراحی شده اند. در سال های اخیر، مقدار منابع انرژی توزیع شده (DER) متصل به سیستم های قدرت، افزایش یافته است. این دلیل تحقیقات گسترده در زمینه یکپارچه سازی و کنترل سیستم های الکتریکیِ تشکیل شده از مقدار زیادی DER (انرژی توزیع شده)، می باشد. اگرچه، در سال های آینده، حتی استفاده بیشتر از ژنراتورهای مبتنی بر انرژی های تجدیدپذیر (REBG)، پیشبینی می شود. اما توان حاصل از این ژنراتورها، وابسته به پیشبینی وضعیبت هوایی بوده و همیشه مطابق با منحنی بار نیست، که این موجب مشکلاتی برای اپراتورهای سیستم توزیع (DSO) می شود.